 |
Edgar Degas (1834–1917) “Mélancolie” [1874] Λάδι σὲ καμβᾶ, 24 x 19 cm. (Phillips Collection, Οὐάσινγκτων, ΗΠΑ) |
Τοῦ Φθινοπώρου.
Πόσα τραγούδια καὶ λόγια
– κι ἂς μὴ τὸ ξέρεις –
ξεχύθηκαν στοχεύοντάς σε
καὶ χάθηκαν στοὺς δρόμους
πρὶν σὲ βροῦν.
Πόσα βήματα
παρακάμφθηκαν
μόλις πρὶν τὴν πόρτα σου.
Πόσα φιλιὰ κι ἀγκαλιὲς
χάϊδεψαν τὴ σκιά σου.
Ἀγάπη μου...
...Τ’ ὄνομά σου
κρυμμένο φθινοπωρινὸ φῦλλo
στὰ μαλλιά μου ποὺ ὀργώνουν τὴ γῆ.
Kι αὐτὸς ὁ καταρράκτης
πάντα κυλώντας δίχως τέλος
ἀναβοσβήνει τ’ ἄστρα σου...
Κουράστηκα νὰ μαζεύω τοὺς οὐρανοὺς
γυρεύοντας τὸ πέρας τους.
Δὲν ὑπάρχει.
Καὶ ἀπ’ τὰ σωθικά τους
ἀνατέλλει ὁ ἥλιος,
πάντα...
Δὲν ὑπάρχει θυμός, λύπη...
Μόνο ἡ χαρὰ τῆς γνώσης
πὼς ζεῖς,
πὼς ὑπάρχεις
καὶ πὼς σ’ ἀγαπῶ...
— Μίτση Καρᾶ.
Δημοσιεύεται μὲ τὴν ἄδεια τῆς ποιήτριας.
Copyright © 2022 Μίτση Καρᾶ.
